Rode neuzen verhaal

Psychische problemen. Je kan ze vermijden door erover te praten en je ervaringen te delen.  Toch is dit iets wat we vaak niet doen. Zelf heb ik dit ook gemist in mijn jeugd. 

---

Het voor jezelf houden omdat je denkt dat je het wel in je eentje aankan, maakt het nog moeilijker. Je voelt je nog meer geïsoleerd en alleen alsof je van de wereld afgesloten bent.
Ik heb dit ook ervaren toen ik 13-14 j was en gepest werd op internaat. Ik had toen niemand die ik in vertrouwen kon nemen. Ik voelde mij een 'vreemde eend' omdat ik ouderwetse kledij van mijn oudere zussen moest afdragen. Ik was op internaat heel ongelukkig: geen familie meer om je heen, geen vriendinnen van mijn leeftijd die op internaat zaten en er was ook geen enkele vorm van ontspanning voorzien. Geen TV, geen series die je kon volgen, geen gsm waar je in contact kon blijven met je vrienden. Enkel je radio -zonder oortjes- als gezelschap en die mocht je niet te luid zetten want anders werd er op je deur geklopt en riskeerde je om ook dit enige contact met de buitenwereld te verliezen. Ik voelde mij als een gevangene. Je kon je niet buiten de muren van de school begeven want dit was verboden.

Muziek werd toen mijn emotionele uitlaatklep. Ik kon heel veel teksten meezingen omdat de songs echt tot het hart spraken, iets waar ik met niemand over kon praten. Vriendinnen uit je klas wou je er niet mee opzadelen want wie weet zou je dan ook niet opnieuw gepest worden omdat je je kwetsbaar opstelt? Indien je toch iets zou vertellen dan liep je de kans om die paar vriendinnen te verliezen zodat je ook bij hen niet terecht kon uit schrik afgewezen te worden en weer alleen te eindigen.
Om toch nog contact met de buitenwereld te houden stond ik elke avond van de week aan de schoolpoort tussen 16 u en 16: 30 u. Ik observeerde dan iedereen die passeerde. Een moeder die haar dochter kwam oppikken na school, de drukte van de passerende studenten die allemaal naar huis konden. En ik bleef achter, alleen, niet naar huis gedurende 4 avonden, afgesloten van de wereld alsof je je in een gevangenis bevond.

Als alternatief stortte ik mij op mijn studie. Ik had niets anders om handen. Ik deed in de week zo veel mogelijk huiswerk op voorhand en studeerde al de lessen voor maandag zodat ik maximaal kon genieten van mijn vrije zondag. Zaterdag was een verplichte werkdag thuis met klussen die op de boerderij dienden te gebeuren. Ieder lid van de familie had er zijn taak die verplicht gedaan dienden te worden. Als er dan een zus het huis verliet bij haar huwelijk dan werd deze taak gewoon overgeheveld naar de volgende in de rij.

Deze 6 jaar op internaat hebben ertoe bijgedragen dat ik heel erg op mezelf ben aangewezen. Ik zal niet zo snel hulp vragen en als het toch nodig is, dan blijft het binnenin wringen alsof het tegen mijn natuur is.
Dat die angst om afgewezen en vernederd te worden nog altijd een deel uitmaakt van mijn leven had ik toen niet kunnen voorzien. Die invloed neem je mee de rest van je leven. Ik heb er wel de scherpe kantjes afgekregen maar schrik blijf ik altijd een beetje meedragen en maakt dat ik niet snel sociale contacten leg omdat ik bang ben om gekwetst te worden en alleen achter te blijven.
Dit heeft ook als positief gevolg dat ik nu perfect alleen kan zijn zonder eenzaam te voelen.

​Ik heb geleerd om mijn aandacht te vestigen op leuke dingen die ik kan of wil doen of zaken die moeten gedaan worden. Ik probeer moeilijkheden te zien als iets waarvan ik nog niet weet hoe ik daar mee om moet gaan. Ik vertrouw erop dat het wel goed komt als ik er open voor sta en mijn visie verruim.
Het is dus belangrijk dat je praat over je psychische problemen want ik heb dit enorm gemist toen.